ایران مثل عضوی از اتحادیه عرب برخورد می‌کند

روزنامه نگاران و تحلیلگران اماراتی نظرات قابل توجهی درباره جمهوری اسلامی ایران و ترکیه حزب عدالت و توسعه دارند. آنها این دو را خطری برای خود و کشورهای عربی حوزه خلیج فارس و جهان عرب می دانند اما می گویند اگر چه قدرت گرفتن آنها نگرانشان می کند اما نه ایران و نه ترکیه خطر اول اعراب نیستند. آنها می گویند: شیخ خلیفه بن زاید آل نهیان، رئیس دولت امارات متحده عربی در کنفرانس خبری اخیر خود گفت که اسرائیل خطر اصلی برای همه اعراب است و دو خطر دیگری که جهان عرب را تهدید می کند تروریسم اسلام سنی تکفیری و جاه طلبی های ایران اسلامی شیعی است. این خطراتی است که امارات اکنون علیه خود احساس می کند، اما ایران خطر اصلی نیست اگر سیاست هایش را تغییر دهد دیگر از جانب آن احساس خطر نخواهیم کرد.

وقتی که از آنها پرسیده شد آیا واقعا گمان می کنید که در حال حاضر ایران خطر بزرگی برای کل منطقه است و می تواند جهان عرب را دگرگون کند؟ و این که به نظر شما کدام یک خطرشان بیشتر است، ایران یا ترکیه یا اسرائیل در حالی که هر سه توانایی دگرگون ساختن کل منطقه را دارند، حالا چه این سه قدرت با یکدیگر دشمن باشند، چه در حال رقابت با هم باشند چه بخواهد میانشان همکاری باشد؟ پاسخ دادند: به هر حال موضوع ایران و ترکیه واقعا ما را نگران می کند. این دو کشور غیر عربی هستند اما هر کدام از آنها نقشی مهم در جهان عرب ایفا می کنند. آنها به گونه ای رفتار می کنند گویی که هر کدام صاحب دو کرسی در اتحادیه عرب هستند. و این غیر قابل قبول است. در رابطه با ایران، روابط ما با آن جوانب تاریخی و اقتصادی دارد اما جنبه هایی در سیاست ایران وجود دارد که دولت امارات نمی تواند آنها را بپذیرد. ما نمی توانیم ببینیم که سیاست خارجی ایران در سراسر جهان عرب در حال گسترش است در حالی که بر جاه طلبی های طایفه ای تمرکز دارد. ایران نفوذ در کشورهایی را آغاز کرده که در آن امتدادهای مذهبی دارد. ما با ایران به عنوان یک تمدن و جامعه مشکل نداریم، اما با سیاست خارجی ای که به حساب اعراب در پیش گرفته مشکل داریم. در مورد ترکیه، مواضعی که در قبال مصر در پیش گرفته برایمان غیر قابل قبول است. این را علنا اعلام کرده ایم. من به عنوان یک عرب حق دارم که از مصر حمایت کنم بدون این که در امور داخلی اش دخالت کنم. متاسفانه ما شاهد بازگشتی از عروبیت و قومیت عربی هستیم. باید دوباره به سراغ آنها برویم تا بتوانیم در برابر برتری جویی های طایفه ای و مذهبی ای که میان مسلمانان به وجود آمده است، کاری کنیم. مساله ای که در روابط میان اعراب با غیر عرب و مسلمانان با مسیحیان مشکل ایجاد کرده است. چنین دسته بندی هایی میهن نمی شناسد. ما به عنوان یک کشور عربی مشکلات خودمان را داریم که باید آنها را حل کنیم. البته آسیا و آفریفا و جامعه جهانی هم هستند که باید با همه کشورهای آنها تعامل داشته باشیم.

اماراتی ها همچنین گفتند: سیاست ما در تعامل با جامعه جهانی بر این اساس بوده که بر اساس توافقات سیاسی و نظامی ای که با جامعه جهانی داشته ایم نقش آفرینی کرده ایم. دوره های اخیر زایده یک شب و یک روز نیست یا این که به دلیل بحرانی خاص به وجود آمده باشد مثلا بگوییم در پی جنگ در عراق و سوریه و لیبی و غیره به وجود آمده است. در سال 1976 ما حضور نظامی در لبنان داشتیم تا به جنگ داخلی این کشور در چارچوب "سپر دفاع عربی" پایان دهیم. همچنین مشابه همین نقش را در سومالی و لیبی و کوزوو داشته ایم و امروز نیز در جنگ با داعش صاحب نقش هستیم. همان طور که در گذشته در افغانستان و کویت نیز حضور نظامی داشتیم. اگر در جامعه جهانی و منطقه نقش آفرینی می کنیم برای این است که بر سر آن تواق شده است. ما نمی توانیم به جنگ تروریسمی که جهان عرب را تهدید می کند برویم بدون این که با دیگران همکاری کنیم. اگر می خواهی از خودت حمایت کنی باید جزئی از پیمان های بزرگ بین المللی و منطقه ای باشی.