از وحدت اسلامی تا وحدت شیعی

ما به عنوان شیعیان تا به امروز نتوانسته ایم به وحدت برسیم و همواره طیف، گروه و جریان فکری خود و هم نظران خودمان را بر حق و در مسیر درست می دانیم و دیگر طیف ها را باطل، غلط و منحرف.

به گزارش شیعه آنلاین/ فواد پورعبادی*، نزدیک به سه دهه از زمانی می گذرد که به ابتکار جمهوری اسلامی ایران سازمانی بنام "سازمان تقریب مذاهب اسلامی" در ایران تأسیس شد.
این سازمان در طول این مدت بیش از 25 کنفرانس بین المللی برگزار کرده و هزاران تن از شخصیت ها، فعالان، روحانیون و چهره هایی از مذاهب مختلف اسلامی را به ایران دعوت کرده تا در راستای تقریب میان مذاهب اسلامی، گامی مثبت برداشته باشد.

بدون شک نمی توان این گونه اقدامات و برگزاری چنین کنفرانس هایی را به طور صد در صد بی تأثیر و بی فایده دانست اما می توان گفت که تاکنون به نتیجه قطعی و هدف نهایی خود یعنی وحدت کامل میان مذاهب اسلامی دست نیافته است.

در مورد علت چرایی دست نیافتن مذاهب مختلف اسلامی به وحدت، نظرات و دیدگاه های بسیار زیادی وجود دارد که هدف ما در این مطلب اشاره به آن نیست.

در اینجا تنها در نظر داریم بر یکی از علل – که به نظر هم از علت های اصلی به حساب می آید – اشاره کنیم و آن دیدگاه واقعی و نگاه بیشتر مسلمانان به مقوله وحدت اسلامی است.

منظور از این حرف این است که شاید در ظاهر بسیاری از مسئولان، تصمیم گیران،‌ شخصیت ها، فعالان، روحانیون و چهره هایی از مذاهب مختلف اسلامی به دستیابی به وحدت اسلامی تمایل نشان می دهند اما در درون خود،‌ تمایل زیادی به این کار ندارند.

شاید بتوان گفت اصلی ترین علت این عدم تمایل،‌ قبول نداشتن افکار و اعتقادات دیگر مذاهب است. به این معنی که هر کس خود را بر حق و دیگران را ناحق می داند. بدون شک تا زمانی که این نگاه درون افراد باشد، دست یافتن به وحدت، غیر ممکن و تنها یک شعار ظاهری به شمار می رود.

اما نکته دومی که به نظر می رسد از علل و عوامل عدم دست یابی به وحدت اسلامی است،‌ اختلاف درون طیف های مختلف هر مذهب است. یعنی درون مذهب تشیع طیف ها و تفکرات مختلفی وجود دارد. در میان اهل سنت نیز همین طور. دیگر مذاهب اسلامی نیز تا حدودی به این مشکل و نقص مبتلا هستند.

ما به عنوان شیعیان تا به امروز نتوانسته ایم به وحدت برسیم و همواره طیف، گروه و جریان فکری خود و هم نظران خودمان را بر حق و در مسیر درست می دانیم و دیگر طیف ها را باطل، غلط و منحرف.

هر فرد یا گروهی برای خود جدا و مستقل عمل می کنند و بجای اتحاد و همکاری مشترک با یکدیگر که به قدرتمند تر شدنشان منجر می شود، به طرفی رفته اند و دارند کار خود را طبق تفکرات و شیوه های دلبخواهی خود انجام می دهند.

در روایات آمده: "إذا فسد العالم فسد العَالم" اگر عالم (علماء) فاسد و منحرف شوند، عالم (عوام) نیز منحرف خواهند شد. متأسفانه اختلافی که در مورد آن سخن گفتیم، در میان علما، مراجع تقلید و بزرگان ما بیش از عوام است پس چگونه انتظار داریم که عوام مردم با هم اختلاف نداشته باشند.