نگاهی به پشت پرده افت پرسپولیس ؛ نگرانی هواداران از افت کیفیت شاگردان برانکو

پس از شکست برابر فولاد در اهواز، پیروزی مقابل استقلال خوزستان برای پرسپولیساز هر چیزی واجب‌تر بود. در فوتبال ایران بحران خیلی سریع‌تر از آنچه گمان می‌رود، سر می‌رسد. 

برخلاف انتظار بازی با استقلال خوزستان سخت‌تر از آنچه تصور می‌شد، پیش رفت و در آخر دستاوردش برای هواداران پرسپولیس کسب برد با گل‌های حسینی و علیپور و سه امتیاز بود و البته نگرانی از شکل بازی تیم. پرسپولیس،برخلاف تمام سال‌های اخیر در مرحله‌ای از ناهماهنگی و حتی ناآمادگی قرار دارد.

فضای ذهنی جدید

پرسپولیس چند هفته‌ای است از فرم مطلوبش فاصله گرفته است؛ چه آن روزی که در تهران پدیده را شکست داد و چه پس از آن در دیدار امروز مقابل نفت مسجدسلیمان که با تساوی بدون گل به پایان رسید. بخشی از این مساله را می‌شود با تغییر فضای ذهنی تیم توضیح داد. در دوران محرومیت پرسپولیس از نظر روانی یکی از بهترین دورانش را سپری کرد، فشاری روی تیم نبود و کار راحت‌تر پیش می‌رفت. پس از پایان محرومیت و جذب بازیکن جدید اما این روال تغییر کرده است. حالا پرسپولیس تیمی است که «باید» حمله کند و ببرد. انطباق با این فضای روانی جدید زمان می‌برد و کمک هواداران تیم را هم می‌طلبد. چالش دیگر پرسپولیس ناهماهنگی بازیکنان جدید است. تقریبا هیچ یک از نفرات جدید نتوانسته عملکردی درخشان داشته باشد. احتمالا صبر و مرور زمان به انطباق بیشتر با شرایط جدید منجر شود.

معضلات فنی

در بازی با استقلال خوزستان مشکلات فنی تیم که فقط مربوط به امروز نیست خود را نشان داد. پرسپولیس در نیم‌فصل دوم هنوز مدل جدید بازی‌اش را نشناخته است. بازی با استقلال خوزستان نخستین بازی‌ای بود که برانکو از دو مهاجم کلاسیک در خط حمله استفاده کرد. ترکیبی که هنوز تا ثمردهی و رسیدن به هماهنگی فاصله بسیاری دارد. وقتی علیپور و منشا در خط حمله بازی می‌کردند، پرسپولیس تا حد زیادی بازی مستقیم را در دستور کار قرار می‌داد، به‌خصوص در مصاف با تیم‌هایی که قوی‌تر بودند. توپ سریع از دروازه و خط‌دفاع پرسپولیس روانه فضای پشت مدافعان حریف می‌شد و این دو به مدد سرعت و البته جنگندگی‌شان توپ را مالک می‌شدند. بودیمر اما از چنین توانایی برخوردار نیست، سنگین و کند است و اتفاقا تا اینجا توانایی‌اش را بیشتر در بازی‌هایی با مقیاس کوچک و پاس‌های فانتزی و تک‌ضرب نشان داده است. مساله دیگر اینکه گاهی، مثل همین بازی با استقلال خوزستان احساس می‌شود که سرخپوشان به لحاظ تاکتیکی به نوعی بن‌بست رسیده است. مهم‌ترین نمود این مساله ناتوانی تیم در خلق موقعیت است.

بازی با ریتمی ثابت

پرسپولیس عموما همچون دیدار امروز با نفت مسجد سلیمان با ریتمی مشخص بازی می‌کند، بدون سورپرایز. اینجاست که توانایی یک تیم برای انجام چند پلن اهمیت می‌یابد. تیم‌های حریف در بازی‌های اخیر به خوبی توانسته‌اند پرسپولیس را کنترل کنند. جریان انتقال تدریجی توپ از خط دفاع در پرسپولیس با مانع روبه‌روست، درنتیجه شاهد پاس‌های بسیار زیاد و گاهی خسته‌کننده بین عناصر دفاعی پرسپولیس هستیم. چیزی که اوضاع را حاد می‌کند این که تا به اینجا، خط هافبک پرسپولیس،هم چندان خلاق نبوده است. اشتباهات بسیار زیاد خط هافبک پرسپولیس به‌خصوص در پاس‌دادن، سکته‌های بسیاری در روند هجومی تیم ایجاد می‌کند. از پاس‌های بلند دقیق خبری نیست و نفرات جدیدی مثل ترابی که توانایی زدن به دل دفاع حریف را دارند، هنوز از آمادگی به دورند. مجموعه این مسائل باعث شده پرسپولیس به تیمی بدل شود که اگرچه می‌برد، اما بردها دلنشین و قاطعانه نیستند و هواداران پرسپولیس را نگران مواجهه با تیم‌هایی نظیر سپاهان و استقلال کرده است.

حالا در حقیقت باید گفت هواداران پرسپولیس باید صبوری کنند و برانکو و شاگردانش هم تلاش بیشتری داشته باشند تا پرسپولیس این دوره را پشت سر بگذارد و دوباره همان پرسپولیس رویایی فصل های پیش شود.