-
جمعه, ۱۲ بهمن ۱۳۹۷، ۱۰:۴۸ ق.ظ
-
۱۰۵
مهران اصدقی که خود از فرماندهان بخش ویژه و عملیات مهندسی بود نیز پس از کلی گویی و به حاشیه رفتن در بازجویی ها، سرانجام لب به اعتراف گشود. وی درباره طفره رفتن از بیان شکنجه این دو پاسدار ابراز داشت: «ابتدا که مشخص شد من در جریان شکنجه دست داشته ام فکر کردم با کلی گویی و ذکرنکردن ریز مطالب شکنجه می توانم جوری آن را سرهم بندی کنم و با توجه به خطوطی که از سازمان بیرون از زندان داشتم در قبال دادن اطلاعات تا جایی که می توانید اطلاعات ندهید، به همین دلیل از ذکر مطالب خودداری کردم و همواره در طول این مدت اضطراب فکری داشته ام و از بیان حقایق و پرده برداشتن از آنها وحشت داشته ام و از آن پرهیز می کردم…»
نحوه ربایش طالب طاهری و محسن میرجلیلی توسط منافقین
اصدقی به چگونگی ربایش طالب طاهری و محسن میرجلیلی نیز اشاره کرده و می گوید: «آنها [اعضای بخش ویژه] به خیابان می آیند و منتظر می مانند که آنها [دو پاسدار] از بالای پشت بام پایین بیایند. یکی از پاسدارها می رود و با یک ماشین تویوتا که مربوط به خودشان بوده تماس می گیرد. طاهر [جواد محمدی] مطمئن می شود که اینها جایی را زیرنظر داشته اند. وقتی برادر طالب طاهری با محسن میرجلیلی در خیابان تماس می گیرد. طاهر به همراه دو نفر دیگر با پیکان سریعاً جلوی آنها پیچیده و بدون اینکه به آنها فرصت دهند، آنها را خلع سلاح می کنند و بی سیم را می گیرند و می گویند که ما از کمیته هستیم و آن ها هرچه می خواهند حرف بزنند، آنها کتک می زنند و به زور داخل ماشین کرده و روی صندلی خمیده می نشانند.»
در شکنجه گاه سازمان مجاهدین خلق
پس از ربایش طالب طاهری و محسن میرجلیلی، تروریست های بخش ویژه بلافاصله آن ها را به شکنجه گاه خیابان بهار منتقل می کنند؛ جایی که هم زمان عباس عفت پیشه نیز در آنجا تحت نظر بود. پس از انتقال دو پاسدار به شکنجه گاه بخش ویژه، جریان بازجویی و شکنجه به سرعت آغاز می شود: «موقع دزدیدن برادران پاسدار طاهر [جواد محمدی] و رضا هاشملو و نبی ضیایی نژاد شرکت داشتند که وقتی برادران را به داخل ماشین می برند با مشت و تهدید و فشار آن ها را داخل ماشین می کنند و سرِ آن ها را زیر صندلی خم می کنند و به خانه خیابان بهار می آورند که به طرز ناجوری وارد خانه کرده بودند و ساعت نامناسبی از روز نیز بوده (حدوداً ساعت ۱۱ صبح)؛ موقعی که آنها را داخل خانه می آورند آنها عکس [موسی] خیابانی را که داخل اتاق آویزان بوده می بینند و تا حدی متوجه می شوند و دیگر نمی شد از موضع کمیته ای با آن ها برخورد کرد.
سریعاً آنها را جدا می کنند و طالب را داخل اتاق و محسن را داخل حمام می برند و طاهر شروع به شکنجه با کابل می کند و به آن ها می گوید در آن محل چه کار داشته اید؟ که به طور جداگانه گفتند که ما عضو [کمیته] مواد مخدر هستیم. طاهر از آن ها می پرسد روی پشت بام چه کار داشتید؟ که می گویند یک قاچاقچی را زیرنظر داشته ایم و می خواستیم او را دستگیر کنیم. با یک دستی زدن و شکنجه با کابل و هویه، محسن اسم اصلی خود را گفت و سپس طالب اسم اصلی خود را می گوید و چند کارت و عکس و کاغذ از جیب آن ها به دست می آید که طاهر با خودش می برد. سپس با شکنجه با کابل و هویه آن ها می گویند که در کمیته شهربانی هستند و خانه ای را زیرنظر داشته اند که فردی به نام عباس آنجا می آمده و هر دو نفر همین مطلب را می گویند، البته محسن می گوید که طالب از او مسئول تر است… جواد محمدی مطمئن می شود که خانه شان در خیابان کارون زیرنظر نبوده و سریعاً می رود به بچه های بالا خبر دهد.»
جریان بازجویی دو پاسدار کمیته انقلاب اسلامی به همراه شکنجه روی آن ها ادامه یافت. مهران اصدقی در اعترافات خود توضیح داد: «پاهای طالب و محسن متورم و کبود بود و روی دست ها لکه های سرخ بود که با هویه آن طور شده بود. من سریعاً سؤالات را در کاغذ پوستی می نوشتم که آنها جواب می دادند. البته شب قبل بی خوابی کشیده بودند و حالشان خوب نبود و پاهایشان درد می کرد و با پاشنه پا به توالت می رفتند.»
اصدقی همچنین در جای دیگری درباره نحوه شکنجه دو پاسدار در حین بازجویی گفت: «من به همراه مصطفی [معدن پیشه] و شهرام [روشن تبار] و محمدرضا کار شکنجه را شروع کردیم. ابتدا آن ها را روی صندلی بستیم و سپس صندلی را خواباندیم. من با کابل می زدم و مصطفی معدن پیشه دهانشان را با پارچه گرفته بود تا صدا بیرون نرود و وقتی مصطفی می زد، من دهانشان را می گرفتم. آن ها مرتب مطالب را تکذیب می کردند و هنگامی که خیلی از فشار ضربات دردشان می آمد الله اکبر می گفتند. در اثر زدن با کابل تاول هایی که روی پاهای آن ها بود ترک می خورد و خون جاری می شد و به مصطفی گفتم پاهایشان را باندپیچی کند تا بتوانیم مجدداً آن ها را بزنیم. در اثر ترکیدن تاول ها خون کف حمام راه افتاده بود و وقتی شکنجه محسن تمام می شد او را بیرون می آوردیم و طالب را داخل حمام می بردیم. تا عصر ما شکنجه را ادامه دادیم و وقتی خودمان خسته می شدیم آن ها را از روی صندلی باز می کردیم و دست ها و پاهایشان را با زنجیر به میز داخل اتاق می بستیم.»
مدتی بعد درحالی که محسن میرجلیلی، طالب طاهری و عباس عفت پیشه در شکنجه گاه بخش ویژه اسیر بودند، ربایش خسرو ریاحی نظری رخ داد. تروریست ها خسرو ریاحی را نیز به همین شکنجه گاه آوردند: «او را چند دور، دور اتاق چرخانیدم و در گوشه اتاق نشاندیم و حمام را خالی کردیم و محسن را داخل اتاق جلویی بردیم و طالب را داخل اتاق جلویی ولی طرف غربی و کفاش را نیز به اتاق پشت این اتاق بردیم و سپس خسرو را داخل حمام بردیم و دست ها و پاهایش را بستیم و او را روی میز خوابانده بودیم. او هیکل ورزشکاری داشت. کار خودمان را موقتاً تعطیل کردیم و محمدرضا را مواظب طالب و کفاش و شهرام روشن پناه را مواظب محسن گذاشته بودم…»
از پیش مشخص شده بود که طاهری و میرجلیلی خانه مرکزیت سازمان را تحت نظر نداشتند و خانه مذکور شناسایی نشده بود؛ اما جرم نابخشودنی پاسداری موضوعی نبود که سازمان از آن چشم پوشی کند. مضاف بر آن کوچک ترین اطلاعاتی درباره عملیات مهندسی نباید به خارج از بخش ویژه سازمان درز پیدا می کرد. در نتیجه گرفتن انتقام، جایگزین گرفتن اطلاعات شد: «حوالی ظهر بود که طاهر و مسعود قربانی آمدند و با حالتی خندان و در حالی که می گفتند بالاخره معلوم شد برای بچه ها که بخش ویژه در تور نبوده و به همین خاطر از همه افراد بخش به خاطر این مسئله قدردانی کرده اند ولی امروز کار خیلی مهمی داریم. درست است که این ها خانه ما را زیرنظر نداشته اند، ولی ما نباید از این ها که پاسدار هستند و خانه دیگری را زیرنظر داشته اند بگذریم و بچه ها گفته اند هر کاری خواستید می توانید با این ها انجام دهید؛ اگر توانستید اطلاعات بگیرید و اگر نتوانستید انتقام. حتی می گفت طرحی داریم که این ها را به خیابان ببریم و درب ماشین را باز کنیم و در یک منطقه شلوغ آنها را به رگبار ببندیم و دو کوکتل روی آنها بزنیم، ولی هنوز این مسئله از طرف بچه ها تصویب نشده و کاری که ما امروز داریم، گرفتن اطلاعات در غیر این صورت انتقام است.»
جنایتگری منافقین در شکنجه دو پاسدار
نهایتاً در روز آخر طرح گرفتن انتقام از دو پاسدار جنایتی را رقم زد که در طول تاریخ معاصر ایران کم نظیر بود: «سپس جواد [محمدی] وارد اتاق شد و طالب را دید که نشسته است. چند سیلی محکم به گوش او زد… جواد محمدی به من گفت این ها را بترسانید. من که فکر می کردم اطلاعات خیلی زیادی از آن ها گرفته ام به جواد گفتم دیشب اطلاعات زیادی به من داده و تو نباید این طوری برخورد کنی، ولی جواد گفت باید بترسند. سپس هویه را آورد و به بدن طالب می چسباند که می خواست فریاد بزند ولی طاهر به او می گفت اگر صدایت در بیاید بیشتر می سوزانمت و طالب به من نگاه می کرد تا شاید چیزی بگویم ولی من هیچ کاری نمی کردم. مسعود قربانی نیز اتو را به کمر محسن چسباند که بیهوش شده بود و مسعود قربانی گفت این ها را باز هم بزنید تا بترسند…»
درحالی که شکنجه گاه بخش ویژه چهار زندانی را در خود جای داده بود، کشته شدن خسرو ریاحی اتفاق افتاد. به شهادت رسیدن خسرو ریاحی به ضرب گلوله منافقین در حالی رخ داد که وی موفق شده بود با تروریست ها درگیر شود. صدای بلند گلوله امنیت شکنجه گاه خیابان بهار را به خطر انداخت و نتیجه آن، پایان عملیات مهندسی و تخلیه کامل شکنجه گاه بود: «[پس از درگیری خسرو ریاحی با منافقین و تیراندازی به وی] من پیش طالب و محسن آمدم و از آن ها پرسیدم صدای تیر زیاد بود؟ که به من گفتند صدا زیاد بوده و وقتی محمدرضا به خانه آمد گفتم همین امشب باید اینجا را خالی کنیم. همه تان اسلحه هایتان را ببندید و آماده باشید…»
سپس شکنجه وحشیانه پیش از قتل دو پاسدار در دو اتاق جداگانه آغاز شد. مهران اصدقی جریان شکنجه های دو پاسدار را به صورت موازی روایت کرد: «دست به کار شدیم. مسعود قربانی و من قرار شد بالای سر محسن میرجلیلی برویم و جواد محمدی و مصطفی معدن پیشه سراغ طالب طاهری بروند. قبل از هر چیز جواد گفت بگذارید ببینیم این میله های سربی که گفته اند بیهوش می کند درست است یا نه. سپس با میله دو بار به پشت گردن طالب زد که بیهوش نشد و گفت یا این میله ها الکی است یا این (منظور طالب طاهری) خیلی پوست کلفت است. سپس دست به کار شدیم. در حمام من و مسعود قربانی نزد محسن میرجلیلی که روی صندلی بسته شده بود رفتیم. مسعود قربانی خطاب به محسن گفت شنیده ام تو اطلاعات نمی دهی. می دانی ما با دشمنانمان چطور رفتار می کنیم؟ اگر اطلاعات ندهی تو را می پزیم. سپس به من گفت اتو را بیاور. من اتو آوردم. مسعود اتو را به برق زد و اتو در حالی که چراغش روشن شده بود و داغ می شد، از فاصله بین تکیه گاه صندلی و محل نشستن آن به کمر محسن نزدیک کرد طوری که او احساس می کرد که اتو داغ است و فقط به من خیره شده بود و هیچ حرفی نمی زد.
مسعود قربانی مجدداً سؤال کرد حرف می زنی یا نه؟ که به دنبال این حرف ناگهان اتو را به کمر محسن میرجلیلی چسباند که محسن از شدت درد با حالت عجیبی دهانش را باز کرد، سپس از هوش رفت. بوی سوختگی داخل حمام پیچیده بود. من خیلی ترسیده بودم. خود مسعود قربانی هم ترسیده بود ولی سعی می کرد خودش را مسلط به کاری که انجام می دهد نشان دهد. سپس مسعود قربانی به محمدرضا گفت آب سرد رویش بریز تا به هوش بیاید. من از حمام بیرون رفتم و وارد اتاقی که جواد محمدی و مصطفی معدن پیشه در آن بودند شدم.»
به موازات این اتفاق، طالب طاهری نیز در اتاق دیگری زیر فشار تهدید و شکنجه منافقین بود: «من آمدم پیش طاهر [جواد محمدی] و رحمان [مصطفی معدن پیشه] که با طالب تنها بودند. طاهر خیلی وحشیانه تر عمل می کرد. چند بار دیدم که طالب را تهدید می کرد تا به حال دیده ای که پوست یک نفر را بکنند؟ حتماً ندیده ای. آیا فکر می کردی یک روز به دست ما بیفتی؟ می بینی ما داریم حکومت می کنیم. تو می دانستی که در این شهری که این همه شما گشت در آن به راه انداخته اید، ما شما را این طور دستگیر کنیم و هر کاری بخواهیم با شما بتوانیم بکنیم. طاهر سپس به رحمان اشاره کرد چاقو را بیاور تا فقط نشانش دهم که چطوری پوست می کنند؛ البته خود این می تواند با اعمال خود، خود را نجات دهد یعنی باید اطلاعات دهد…»
گرفتن انتقام به جای اطلاعات
اعضای بخش ویژه سازمان مجاهدین خلق، شکنجه ها و جنایات وحشیانه خود را بر روی طالب طاهری که ۱۶ سال بیشتر نداشت نیز صورت دادند. مهران اصدقی در ادامه فرایند «گرفتن انتقام به جای اطلاعات» را توضیح داد: «مصطفی چاقو را آورد و به جواد داد. جواد دو بار چاقو را روی بازوی طالب کشید که خون نیامد. بار سوم چاقو را محکم کشید که بازوی طالب را برید. ناگهان طالب بر اثر درد شدید تکان خورد و خون از بازویش جاری شد. می خواست حرف بزند که جواد گفت خفه شو. دوباره خواست حرفی بزند، جواد گفت خفه شو و با مشت توی دهان طالب کوبید طوری که دندانش شکست و دهانش خونی شد. باز که خواست حرفی بزند جواد گفت الان حالیت می کنم و سپس میله ای سربی را برداشت و به دهان و فک و چانه و دندان های او زد که وقتی طالب دهانش را باز کرد دندان های شکسته اش به همراه خون و آب دهان روی شلوارش ریخت. مصطفی نیز با میله سربی دیگر که در دستش بود به جاهای مختلف بدن طالب می زد و این ضربات آن قدر محکم بود که طالب از ناحیه ی دنده هایش احساس درد شدیدی می کرد.»
منافقین که شقاوت را به اوج رسانده بودند، در همین نقطه متوقف نماندند و هرچه زمان می گذشت، درجه بالاتری از جنایات خود را به نمایش درمی آوردند: «به حمام برگشتم دیدم محسن به هوش آمده است. مسعود قربانی گفت باید با آب داغ حال این ها را جا آورد. سپس من آب داغ آوردم و مسعود به من گفت آب داغ را روی پاهایش بریز. من می خواستم آب را یک دفعه خالی کنم که مسعود به من اشاره کرد آب داغ را یواش یواش بریز تا بیشتر زجر بکشد. من نیز آب داغ را یواش یواش روی پاهای محسن ریختم، طوری که تمام تاول های پایش ترکید و خیلی شکل وحشتناکی پیدا کرده بود و از جای باندها خون به راه افتاده بود و پوست پاها از بدن جدا می شد. در همین حین محسن بیهوش شده بود و یک بار که به هوش آمد و پنجه هایش را روی شلوارش می کشید مسعود قربانی به من گفت آب داغ را بده و پس از اینکه آب داغ را از من گرفت، آن را روی دست های محسن ریخت که دست های محسن پف کرد و چروک شد و حالت پختگی داشت…»
در ادامه اعضای بخش ویژه مجاهدین به حدی از جنون رسیده بودند که از هیچ عمل غیرانسانی دریغ نمی کردند و تنها درصدد فرونشاندن آتش خشم خود و سرپوش نهادن بر ضعف خود در مقابل نهادهای اطلاعاتی جمهوری اسلامی بودند: «من درحالی که عرق کرده بودم از حمام خارج شدم و به اتاقی که جواد و مصطفی بودند رفتم. با ورود به اتاق صحنه دلخراشی را دیدم. پوست سمت راست سر طالب به همراه موهایش کنده شده بود و مصطفی حالت رنگ پریده و ترسیده ای داشت. جواد محمدی هم در حالی که چاقوی خونی در دستش بود، بالای سر طالب که بیهوش شده بود ایستاده بود. وقتی طالب به هوش می آمد حرف نمی توانست بزند؛ فقط در حالی که دهانش را به سختی باز می کرد، ناله هایی از او شنیده می شد و جواد با حالت عصبانی از او می پرسید چرا حرف نمی زنی؟ صدای ناله خود را شدیدتر می کرد و سرِ خود را به شدت تکان می داد. مصطفی سر او را محکم گرفته بود و جواد با عصبانیت چاقو را بالای گوش طالب گذاشت و آن را برید و بلافاصله چاقو را روی بینی طالب گذاشت و بینی او را برید طوری که خون زیادی از سر و صورت طالب جاری شد و تمام سر و صورتش غرق در خون شد و پس از احساس درد شدید بیهوش شد… در همین حین که طالب بیهوش بود جواد محمدی چاقو را کنار چشم طالب گذاشت و فشار داد که خون از چشمش بیرون ریخت و وقتی بعداً طالب به هوش آمد با آن چشم جایی را نمی دید. در هنگام انجام این کارها کابل و پارچه در دست مصطفی بود که هر وقت صدایی بلند می شد با پارچه دهان طالب را می گرفت و با کابل به سینه و پاهای طالب می زد… طالب بیهوش در حالی که خون در جاهای مختلف صورتش خشکیده بود روی صندلی همچنان در حال شکنجه شدن بود و جواد محمدی در حالی که انبردست در دستش بود مشغول کشیدن دندان های طالب بود که از دهان طالب خون زیادی بیرون می ریخت و دهانش بوی بسیار بدی می داد.»
قساوت قلب اعضای بخش ویژه تا حدی بود که برخی از اعضا از ادامه شکنجه های قرون وسطایی جا زدند و نتوانستند ادامه چنین جنایاتی را تحمل کنند: «لثه های این برادران حالت بدی پیدا کرده بود، طوری که دهانشان خیلی بوی بدی می داد و حالتی که انگار یک چیزی بگندد داشت و این مسئله به خاطر همان اعمال شکنجه ها بود و خون مردگی ها در بدن آن ها. طاهر در حالی که با چاقو وارد حمام شده بود گفت این یکی مسائل را می گوید یا نه یا دلش می خواهد مثل آن یکی پوستش کنده شود؟ من بیرون آمدم و به اتاقی که طالب در آن بود رفتم. دیدم قسمتی از پوست سر را به همراه موهای او کنده است و شکل آن حالت خیلی بدی داشت. طالب بیهوش بود که رحمان با ریختن آب سرد می خواست او را به هوش بیاورد ولی رحمان هم حالت خیلی بدی داشت. البته این مطلب را نمی خواست نشان دهد ولی من می فهمیدم که از این کار خوشش نمی آید. نه آنکه رحمان دل رحم بود، ولی حالت و عکس العملی که برادران پاسدار نشان می دادند طوری بود که حالت چندش آوری داشتیم. من در آن موقع یک لحظه نمی توانستم فکر کنم که چه دردی آنها می کشند و فقط فکر این بودم که از معرکه ای که مسعود قربانی و طاهر راه انداخته اند عقب بیفتم.»
از سوی دیگر شکنجه های دلخراش بر روی محسن میرجلیلی نیز به موازات طالب طاهری در جریان بود: «خود من هم کابل و پارچه در دستم بود که به حمام برگشتم. چند ضربه کابل به کف پا و بدن محسن میرجلیلی که هنوز بیهوش بود زدم که تکان خورد و به هوش آمد. پس از به هوش آمدن دهانش را باز می کرد و وقتی دهانش باز می شد بوی گندیدگی شدیدی از دهانش می آمد و لثه های دندان هایش حالت پوسیدگی داشت. اصلاً همه جای بدنش سست شده بود و بدنش مقاومت طبیعی خود را از دست داده بود. حتی یک بار که مسعود قربانی موهای او را می کشید و من با کابل می زدم و محمدرضا دهان محسن را گرفته بود، مسعود پس از کشیدن موهای محسن دست هایش پر از مو شده بود. خود من هم یک بار این کار را کردم که مقداری از موهای محسن کنده شد و دستم پر از مو شد. سپس محسن را که دیگر رمقی در بدن نداشت باز کردیم و داخل اتاق دیگر بردیم و با زنجیر به میز بستیم.»
تروریست های بخش ویژه سپس دست به اعمال شنیع تری زدند و شکل جدیدی به شکنجه های خود دادند: «پس از اینکه طالب به هوش آمد جواد از او اطلاعات می خواست و در مورد یک سری کارت و مدارک پاسداری که از جیب طالب به دست آورده بود سؤال می کرد و می گفت آدرس دوستانت را به ما بده که طالب جوابی نمی داد. جواد گفت این طوری نمی شود، باید این را کبابش کرد و مصطفی به آشپزخانه رفت و یک گاز پیک نیکی و یک سیخ به همراه خودش آورد و به جواد داد. جواد سیخ را دو بار سرخ کرد و به ران طالب زد و بار سوم سیخ را سرخ کرد و روی دکمه های جلو شلوار طالب گذاشت که شلوار طالب سوخت و سپس سیخ داغ به بدن طالب اصابت کرد که یک دفعه طالب شوکه شد و به این شکل جواد آلت طالب را سوزاند و تمام فضای اتاق را بوی سوختگی پارچه و گوشت بدن پر کرده بود و چون نمی توانستیم درب ها را باز کنیم همان طوری بو به داخل راهرو هم رفته بود و تا حدی فضای خانه را پر کرده بود. پس از اینکه طالب بیهوش شد جواد و مصطفی او را از روی صندلی باز کردند و جواد یک شیشه نوشابه آورد و می خواست به طالب استعمال کند. من نمی توانستم این صحنه را ببینم و از ترس از اتاق خارج شدم و بعداً مصطفی جریان استعمال شیشه را به من توضیح داد.» با پایان یافتن شکنجه ها، مسعود قربانی و جواد محمدی شکنجه گاه را ترک کردند: «طاهر نهایت کار این طور گفت که ما فقط انتقام گرفتیم و اطلاعات نگرفتیم و بعد با مسعود دست های خود را شستند و رفتند.
منبع: پایگاه مرکز اسناد انقلاب اسلامی
