خطر کردن دولت روحانی با اصلاح‌طلبان بی‌خطر

طیف اصلاح‌طلبی در کشور طیف وسیعی است که از منتهی الیه محافظه کار مذهبی تا چپ هایی با نگرش اقتصادی سوسیالیست و سیاسی لیبرال را شامل گردیده است. این طیف در قالب افراد حقیقی و حقوقی قابل تقسیم بندی است. 


افراد حقیقی این طیف، افرادی هستند که جزء هیچیک از احزاب و تشکلات اصلاح‌طلب نبوده و به جهت دوستی‌های همشهری‌گرایانه یا الزامات کاری و معیشتی با اصلاح‌طلبان همدردی می‌کنند و افراد حقوقی این طیف نیز افراد، گروه‌ها و تشکلاتی هستند که بعضا دارای تابلوی فعالیت رسمی و بعضا غیر‌رسمی می‌باشند که این گروه ها در طول سال‌های گذشته دارای جذر و مد در مواضع سیاسی بوده و به سیاست‌ورزی نسبتا حرفه ای و نیمه حرفه ای پرداخته اند.

بطور کلی می‌توان ادعا کرد انسجام درونی در گفتمان مفاهیم ارزشی و رفتار میدانی بطور متناوب در این طیف خصوصا پس از دولت اصلاحات دچار نوعی افت و خیز گشته و دایره جذب سمپات این گروه ها انفعالی و براساس خطای رقیب سیاسی صورت گرفته است که بایستی در این خصوص بازنگری جدی صورت گرفته و به صورت برنامه محور بر اساس اصول و بنیاد‌های نظری و فکری اصلاح طلبی بومی سازگار با فرهنگ بومی و عرفی سازی مفاهیم پیش بروند.

هدف این یادداشت نقد ساختارها و عملکرد گذشته گروه ها و تشکل های رسمی و غیر رسمی نیست بلکه رمزگشایی تحرک و فعالیت منفعت طلبانه افراد حقیقی اصلاح طلبان است که این روزها در دولت تدبیر و امید میراث خوار این جریان مردمی شده اند و جالب اینکه از طرف جناح رقیب نیز مورد پشتیبانی قرار می‌گیرند.

عده‌ی زیادی از حامیان جریان اصلاح طلبی متحمل سنگین ترین هزینه ها شده اند و همچنان در حال پرداخت آن می‌باشند و عده ای هم عافیت طلبانه مترصد فرصت ها در جهت نیل به پست ها و مناصب عالیه بوده اند معمولا این عده در بحبوحه ی چالش ها خود را درگیر مسائل کلان عرصه سیاست نکرده و موضعی محافظه کارانه داشته اند تا کمترین آسیبی متوجه آنان نگردد و مورد ملامت جناح مقابل و کانون قدرت قرار نگیرند. 

محافظه کاران اصلاح طلب معمولا مواضع سیاسی خود را در هاله ای از ابهام و با کلی گویی و پنهان شدن پشت فرامین حضرت امام و آرمان‌های اولیه انقلاب اعلام نموده و از وارد شدن در منازعات علنی عرصه سیاست خوداری می‌کنند. همچنین این افراد ارتباطات سیاسی خود را با جناح مقابل حفظ کرده تا از گزند اتهام زنی و افترای آنها در امان مانده و در ایام حاکمیت اصول گرایان از سفره‌ی رنگین انها بی بهره نباشند البته تجربه گویای این است که اصول گرایان کسی را شریک سفره خود نکرده و به همراهان خویش فقط ته مانده و زوائد سفره را بخشش می‌کنند. اینها نام اصلاح طلب را به یدک می‌کشند اما عملا در بازار مکاره جناح مقابل در حال پادویی هستند.

حال که دولت روحانی به جهت ملاحظاتی توان استفاده از نیروهای کارآمد اصلاح‌طلب را به خاطر فشار بی امان جناح مقابل ندارد (مثلا عدم رأی اعتماد به وزرای پیشنهادی علوم) بازار این گونه اصلاح‌طلبان گرم شده و تقریبا در بیشتر وزارت‌خانه‌ها در سطح ملی و بیشتر استانها در سطح محلی این گونه افراد جولان می‌دهند.

البته دولت جناب دکتر روحانی ادعای اصلاح طلبی ندارد اما خود را اجمالا مدیون سران اصلاحات و سبد سنگین اصلاح طلبان می‌داند و به جهت زیاده طلبی جریان افراطی اصول گرایی و تفسیر به رأی انتخابات ۹۲ از این نقطه که رأی مردم رأی فراجناحی بوده سعی در بیشترین بهره برداری از ترکیب دولت را داشته و انتخابات مجلس دهم و خبرگان را نشانه رفته تا از این رهگذر تیر خلاص را در همان دوره اول ریاست جمهوری دکتر روحانی را بزند و آب را به مجرای خویش بازگرداند.

وزارت کشور مهم ترین و کلیدی ترین وزارت خانه در عرصه سیاست داخلی با عملکرد دو گانه در جهت خواست نهایی اصول‌گرایان قدم برداشته و در این راستا دست به چینش زیرکانه عناصر بدلی و جعلی اصلاح طلبی نموده است. ابقای عده‌ی کثیری از فرمانداران و بخشداران دولت قبل در پست‌های خود یا جا به جایی صوری آنها حاکی از این رویکرد ماهرانه است که متاسفانه گوش دولت بدهکار نصیحت‌های دلسوزان نیست! و جسارت این مدیران حالا به حدی شده که پای سخنرانی و مراسم افراطی ترین عناصر اصولگرا در شهرستان ها می‌نشینند و اوامرشان را جامه عمل می پوشانند...

اکثریت استانداران یا از اصولگرایان و چند نفرشان نیز از اصلاح طلبان کاملا بی خطر (برای اصول گرایان) انتخاب شدند. حمایت اکثریت نمایندگان اصول‌گرا از استانداران حوزه‌های انتخابیه خود و راه‌اندازی کمپین‌های حمایت از آنها در استان‌های مختلف و انتخاب مدیران کل همسو به وی انتخابات یکسویه و به نفع جناح رقیب را می‌دهد که در صورت وقوع باید برای اولین بار در جمهوری اسلامی شاهد رقم خوردن یک دوره ریاست جمهوری و به حاشیه رفتن جریان اصلاحات و تدبیر و امید بود. 

بنابراین امیدواریم که دولت محترم که طی این مدت فعالیتهای خود را برای استقرار سیاسی و اقتصادی در سطح ملی معطوف سیاست خارجی ساخته گوشه چشمی نیز به سیر تحولات در سیاست داخلی داشته باشد و به خواستگاه رأی میلیونی خویش عنایت بیشتری نماید که فردا دیر است.