جیمی کارتر: آمریکا مردم را تحریم نکند

ه نقل از واشنگتن پست، کارتر نوشت: در حال حاضر باید به چگونگی مقابله با کره شمالی فکر کنیم چراکه به نظر می رسد این کشور در پس هک شدن شبکه کامپیوتری شرکت فیلمسازی «سونی پیکچرز» است و نخستین و پیشتازترین پیشنهاد برای مقابل تشدید تحریم ها است. من در سفر به کشورهایی که هدف تحریم قرار می گیرند، شاهد بوده ام که این استراتژی چطور می تواند برای مردم بی گناهی که هیچ چیز در مورد اختلافات بین المللی نمی دانند، بی رحمانه باشد.

اغلب اوقات تحمیل تحریم های اقتصادی بر رژیم های نامشروع بی تاثیر بوده و می تواند نتیجه ای معکوس داشته باشد. در کوبا که رسانه های خبری اش توسط دولت کنترل می شوند، بسیاری از مردم متقاعد شده اند که شرایط اسفبار اقتصادی شان نتیجه اقدامات آمریکا است و آنها زیر چتر حمایت رهبران کمونیست خود هستند که به همین دلیل بر قدرتشان افزوده می شود. من از منزل هر دو برادر کاسترو و برخی دیگر از مقامات ارشد این رژیم دیده کرده ام و کاملا مشخص است که شرایط زندگی آنها به هیچ وجه از تحریم ها آسیب ندیده است.

بسیاری از خانواده های کوبایی از درآمد خوب، غذای مطلوب، تلفن همراه، دسترسی به اینترنت و آزادی های اولیه محروم هستند اما دست کم به تحصیلات و بهداشت خوب دسترسی دارند و در منطقه گرمسیری زندگی می کنند که خاکش حاصلخیز است و برخی خانواده های ثروتمند دارای درخت هایی هستند که موز و دیگر میوه ها را پرورش می دهد. علاوه بر این، کوبایی ها سالیانه دو میلیارد دلار به عنوان وجوه سالانه از دوستان و خویشان خود در آمریکا دریافت می کنند.

شرایط در کره شمالی به مراتب فجیع تر است؛ جایی که هیچ یک از این مزایا وجود ندارد. تحریم های آمریکا که 64 سال پیش با شروع جنگ کره اعمال شد، بیش از پیش تشدید شده و تلاش بسیاری برای محدود کردن و ضربه زدن به اقتصاد کره شمالی صورت گرفته است. در طول سفرم به پیونگ یانگ، مباحثات گسترده ای با مقامات دولتی و رهبران زن متنفذی داشتم که بر شرایط مردم گرسنه کشورشان تاکید داشتند. بر اساس برآورد های برنامه غذای جهانی سازمان ملل دست کم روزانه 600 گرم غلات لازم است تا «جیره بقا» در این کشور تامین شود و این در حالی است که توزیع روزانه غذا در کره شمالی در برخی مواقع به 128 گرم نیز رسیده است. در سال 1998 کارمندان کنگره ای آمریکا که از این کشور بازدید کرده بودند گزارش دادند سالانه 300 تا 800 هزار نفر کره شمالی از گرسنگی جان می بازند.

در سال 2001 مرکز کارتر برنامه ای را برای مقامات بخش کشاورزی کره شمالی ترتیب داد تا با سفر به مکزیک چگونگی افزایش تولید محصولات بومی خود را بیاموزند. ضمن اینکه آمریکا در اواخر دهه 1990 میلادی در طول آشتی کوتاه مدت آمریکا-کره شمالی، ارسال حبوبات خود به این کشور را به 695 هزار تن افزایش داد. با این حال این کمک در دوره ریاست جمهوی جورج دبلیو بوش به شدت کاهش یافت و پس از آن در سال 2010 توسط باراک اوباما کاملا متوقف شد. در آن دوره به وزارت خارجه رفتم و به من گفته شد که مشکل اصلی این است که کره شمالی هرگونه نظارت بر ارسال مواد غذایی را رد می کند.

در سال 2011 به همراه مقاماتی از نروژ، فنلاند و ایرلند به کره شمالی بازگشتم. ما نخست توقفی در پکن داشتیم تا در جلسات مقامات منطقه ای برنامه غذای جهانی شرکت کنیم و آنها به ما گفتند که هیچ محدودیتی در نظارت بر ارسال غذا به خانواده ها در کره شمالی وجود ندارد. آنها با ما به پیونگ یانگ و مناطق روستایی که جیره غذایی اندکی میان خانواده ها تقسیم می شد، آمدند. دولت کره شمالی تضمین رسمی داد که ارسال مواد غذایی می تواند تحت نظارت آمریکا و دیگر خیران قرار گیرد. من این مسئله را به همراه ارزیابی ام مبنی بر اینکه یک سوم کودکان کره شمالی دچار سوءتغذایه هستند، رشدشان متوقف شده و مصرف غذایی هر فرد روزانه 700 تا 1400 کالری است به واشنگتن ارائه کردم. (هر شهروند آمریکایی روزانه دو تا دو هزار و 500 کالری جذب می کند.) اما دولت ما هیچ اقدامی در این زمینه صورت نداد.

هیچ توجیه‌ای برای اقدامات سرکوب گرانه یک رژیم دیکتاتوری وجود ندارد اما میزان رفتار خشن دولت دست کم تاحدودی به نارضایتی مردم بستگی دارد. مردم گرسنه ای که تمایل بیشتری به رهایی از گرفتاری دارند، اعتراض می کنند و در پی آن یا مجازات می شوند یا اعدام. نخبگان سیاسی کره شمالی نیز مانند کوبا هیچ آسیبی نمی بینند و تبلیغات فراگیرشان آمریکا را مقصر می داند، نه خودشان را. اولویت دیکتاتورها ماندن در مسند قدرت است و ما به آنها کمک می کنیم که با مجازات مردمی که همین حالا هم رنج می کشند، به اهداف شان برسند و خود را ناجی مردم معرفی کنند.

زمانیکه فشار غیرنظامی بر یک دولت ضروری به نظر می رسد، تحریم های اقتصادی باید بر سفر، حساب های بانکی خارجی و دیگر امتیازات اختصاصی مقامات دولتی که تصمیم گیرندگان هستند اعمال شود، نه بر ویران کردن اقتصادی که شرایط زندگی مردم مظلومش را تعیین می کند.