روزهای غمگین پاکستان

 کشتار جمعی ۱۳۲ دانش آموز در شهر پیشاور پاکستان توسط گروه تحریک طالبان پاکستان فاجعه آمیز بود. بسیاری از سران کشور ها در پی این فاجعه اظهار تاسف و با اسلام آباد ابراز همدردی کردند؛ اما این فاجعه در عین حال، انتقاد ها از پاکستان را در پی داشت که به کشوری امن برای گروه های تروریستی افراطی تبدیل شده است.

حمله فاجعه آمیز گروه تحریک طالبان پاکستان غیرمنتظره بوده است. فیصل شهرزاد یک آمریکایی تعلیم دیده توسط تحریک طالبان پاکستان در بهار سال ۲۰۱۰، در میدان تایمز شهر نیویورک اقدام به بمبگذاری کرد. چند هفته پس از این حمله نیز گروه تحریک طالبان پاکستان ۸۶ نمازگزار فرقه احمدی را در مراسم نماز جمعه در مسجدی در شهر لاهور کشت. (احمدی ها یکی از فرقه های اقلیت مسلمان هستند.)

با وجود شواهد بسیار دال بر تهدید بزرگ گروه تحریک طالبان پاکستان، اسلام آباد هیچ اقدامی برای مقابله با این گروه انجام نداده است. مشکل اسلام آباد در مبارزه با گروه تحریک طالبان پاکستان کمبود منابع مالی و یا عدم حمایت بین المللی نبوده است. پاکستان تاکنون میلیارد ها دلار در مقابله با تروریسم هزینه کرده و در بسیاری موارد از سوی آمریکا تامین مالی شده است. حملات هواپیماهای بدون سرنشین آمریکا نیز می توانند کمک بزرگی برای پاکستان در مبارزه با این گروه تروریستی باشند.

در بسیاری موارد، دولت پاکستان از برخی گروه های تروریستی که هند را هدف قرار می دهند چشم پوشی می کند، اما در عمل دلیلی برای چشم پوشی از حملات و کشتارهای گروه تحریک طالبان پاکستان ندارد؛ چرا که این گروه عمدتا در داخل پاکستان دست به حمله و کشتار می زنند.

می توان عامل اصلی ناتوانی اسلام آباد را در مقابله با گروه تحریک طالبان پاکستان، وجود قانون افراطی در این کشور دانست که با عنوان مبارزه با توهین به مقدسات معروف است. این قانون حدود یک دهه گذشته توسط ضیاء الحق وضع شد که بر طبق آن هر گونه «گفتار، نوشتار و یا نمود عینی» را که «به طور مستقیم یا غیرمستقیم توهینی به نام مقدس حضرت محمد» باشند، مجازات در پی خواهند داشت و از سوی دیگر، مجازات کننده فرد یا افراد محکوم از هر گونه محکومیت قانونی مبراست.

دولت پاکستان از سال ۱۹۸۴ تاکنون با دستگیری و مجازات هزاران نفر از شهروندان این کشور- مسلمان و غیرمسلمان - به اتهام توهین به مقدسات موافقت کرده است که نمونه هایی از این موارد، اعلام وقت نماز در بلندگو، چاپ کارت دعوت به عروسی با آیات قرآنی و یا حتی اشتباه سهوی در نوشتن کلمات قرآنی در امتحان بودند.

وجود چنین قانونی در کشور پاکستان این امکان را برای تروریست هایی همچون تحریک طالبان پاکستان فراهم آورده است تا به بهانهٔ اجرای این قانون، حملات خود را به نام دفاع از اسلام انجام دهند و از مجازات های قانونی مصون بمانند.

برای نمونه، گروه تحریک طالبان پاکستان در توجیه حملات خود علیه احمدی ها و مسیحیان اظهار داشت با توهین به مقدسات مبارزه می کرده است. دولت پاکستان تاکنون موفق به محاکمه و مجازات هیچ یک از سرکرده های تحریک طالبان پاکستان نشده است چرا که بیشتر وکلا و قضات در این کشور شجاعت بررسی پرونده های مربوط به توهین به مقدسات را ندارند.

دو تن از افرادی که در دولت پاکستان با شیوه اجرای قانون مبارزه با توهین به مقدسات مخالفت کرده بودند سلمان تاثیر استاندار پنجاب و شهباز بهاتی وزیر امور اقلیت ها بودند که هر دو توسط گروه تحریک طالبان کشته شدند. ممتاز قدری قاتل سلمان تاثیر حمایت بیش از ۵۰۰ روحانی افراطی را جلب کرد و در دادگاهی که قرار بود محاکمه شود، تحت عنوان دفاع از اسلام از وی تقدیر شد. در خصوص قتل بهاتی نیز یک سخنگوی تحریک طالبان پاکستان در یادداشتی نوشت: «قتل بهاتی پیامی به همه مخالفان قانون مبارزه با توهین به مقدسات در پاکستان بود.»

اگر دولت پاکستان قصد مبارزه با گروه تروریستی همچون تحریک طالبان پاکستان را دارد، تنها وعده مبارزه با تروریسم کافی نخواهد بود. ابتدا لازم است دلایلی که چنین گروه هایی را از مجازات قانونی مصون می سازد، از بین بروند. دولت پاکستان می بایست قوانین کیفری در این کشور را مورد بررسی و بازبینی قرار دهد - قوانینی که در مدت زمانی طولانی به پایمال شدن حقوق شهروندان و در مقابل، محافظت از تروریست ها منجر شده اند. دولت پاکستان باید بتواند ترسی را که از حمایت نیروهای پلیس از اقشار آسیب پذیر جلوگیری می کند، از بین ببرد.

در حقیقت، دولت پاکستان می بایست با عقاید افراطی و افراطی گرایی تروریست ها در این کشور مبارزه کند و نه با سلاح هایی که در دست آنهاست.