مشکلی مرگبار به نام هواپیماهای بدون سرنشین

هواپیماهای بدون سرنشین نظامی وحشتناک هستند. آنها می توانند اهدافشان را بدون این که متوجه شوند، آتش باران کنند. اتاق کنترل این هواپیماها هزاران مایل دورتر در جایی در غرب آمریکا است. صحنه نبرد هواپیماهای بدون سرنشین آمریکا در مناطقی از پاکستان و یمن است. این حملات احتمالاً احساسات ضد آمریکایی را تقویت کرده و به تروریست ها برای یارگیری کمک می کند. درک این مسئله چندان سخت نیست.

گزارش جدید یک گروه حقوق بشری بریتانیایی نشان می دهد که حدود 1147 نفر در یمن و پاکستان – شامل کودکان - بر اثر حملات این هواپیماها کشته شده اند. این حملات به منظور کشتن 41 مظنون تروریستی که در لیست ترور ایالات متحده قرار داشتند، صورت گرفته است. اغلب اوقات به نظر می رسد که برای کشتن یک مظنون به چند حمله نیاز باشد. مسائل دیگری که در این باره وجود دارد این است که چه کسی لیست این مظنونین را تعیین می کند و چه مدارکی برای قرار گرفتن نام این افراد در این لیست نیاز است.

اگر می خواهید حس هولناک زندگی زیر سیطره این هواپیماها و این که هر لحظه می توانند به سمت شما موشک پرتاب کنند را درک کنید، می توانید گزارشی را که فارع المسلمی فعال یمنی در جلسه استماع کنگره ارائه داده است را مشاهده کنید. روستای محل زندگی وی بر اثر حملات هواپیماهای بدون سرنشین ایالات متحده نابود شده است. نگرانی از هواپیماهای بدون سرنشین محدود به مناطقی که حملات در آن صورت می گیرد، نیست، بلکه شخصی در مناطق روستایی کلرادو، فیلم سازان آماتور و بازیگران هالیوود هم نگران این حملات هستند.

سیاست گذاران در واشنگتن نگران حفاظت از ایالات متحده در مقابل استفاده کشورها و گروه های متخاصم از هواپیماهای بدون سرنشین هستند. در کوتاه مدت دلایل زیادی برای نفرت از هواپیماهای بدون سرنشین وجود دارد. اما مخالفت های روزافزون با این هواپیماهای قاتل، به ویژه در میان حلقه های آزادی خواه، موجب به وجود آمدن موانع بزرگی شده است. مهمترین عامل افکار عمومی است. در نظرسنجی سال 2013 موسسه گالوپ، 65 درصد از آمریکایی ها از حملات هوایی علیه مظنونین تروریست در دیگر کشورها حمایت کردند. (اکثریت مخالف استفاده از هواپیماهای بدون سرنشین علیه تروریست ها در خاک ایالات متحده هستند.)

در نظرسنجی ماه جولای مرکز پیو، 52 درصد از آمریکایی ها از حملات هواپیماهای بدون سرنشین علیه افراطیون در دیگر کشورها حمایت کردند. این مسئله آمریکا را جزء یکی از سه کشوری (رژیم اسرائیل و کنیا) قرار می دهد که اکثریت مردم آن با حملات هواپیماهای بدون سرنشین موافق هستند. (از میان 44 کشوری که بررسی شده اند.)

بعضی از محققین بر روی این مسئله کار کرده اند که اگر آمریکایی ها از تلفات هواپیماهای بدون سرنشین بر شهروندان خارجی آگاه شوند، حمایتشان از حملات این هواپیماها کاهش خواهد یافت. من به این مسئله بدبین هستم. چرا؟ اجازه بدهید به یک مانع بزرگ دیگر اشاره کنیم، اگر هواپیماهای بدون سرنشین نباشند، پس چه چیزی جایگزین آن شود؟ هواپیماهای بدون سرنشین نسبتاً ارزان و به شدت موثر هستند. شما می توانید یک استدلال قانع کننده برای جنگ آمریکا با تروریست های اسلامی پیدا کنید، اما به سختی می توان تصور کرد که این مسئله اراده سیاسی لازم برای شکست القاعده (در حال حاضر داعش) را به وجود بیاورد.

اگر ایالات متحده بخواهد مظنونین تروریست را شکار کند، به وضوح مشخص است که گزینه هایی به غیر از هواپیمای بدون سرنشین چندان جذاب نخواهد بود. ایالات متحده ریسک زیادی برای انجام حمله علیه اسامه بن لادن در پاکستان انجام داد و این درحالی است که اسلام آباد ممکن است حملات هواپیماهای بدون سرنشین را تحمل کرده باشد (یا حتی به طور تاکتیکی حمایت کند). به احتمال زیاد برای کشوری که به سلاح هسته ای مجهز است، اجازه عملی به ایالات متحده برای اشغال منطقه وزیرستان ناخوشایند است. حضور کماندوها در یمن و دیگر مناطق افغانستان ممکن است تلفات غیرنظامی را کاهش دهد ولی قطعاً تلفات آمریکایی ها را افزایش می دهد.

در مبارزه با داعش، ایالات متحده و متحدین عربش با استفاده از جنگنده های سنتی اقدام به بمباران می کنند، اما همچنان تلفات غیرنظامیان بالا است. داعش، القاعده نیست و بمباران این شبه نظامیان کار سختی است. مبارزه با تروریسم کار دشواری است. تروریست ها به طور سنتی در میان غیرنظامیان حضور دارند و مخفی می شوند و هواپیماهای بدون سرنشین به اشتباه افراد غیرنظامی را هم می کشند. جنگ زشت و مرگبار است اما استفاده از هواپیماهای بدون سرنشین منجر به ایجاد جنگی از راه دور می شود که برای یک طرف جنگ، تلفات ندارد. این اقدام موجب دور ماندن سربازان از میدان نبرد خواهد شد.