گزینه اصلی هنوز در جیب روحانی است

معرفی دو گزینه بدون رای و مرتبط با فتنه 88 برای وزارت علوم در سه ماهه اخیر بعد از استیضاح فرجی دانا،  این سوال را به وجود آورده است که در ورای این هیاهو، دولت به دنبال چه چیزی است؟!


 روند بازی دولت با گزینه های ضعیف و خالی از رزومه مدیریتی-شخصی حداقلی برای جایگاه وزارت علوم خبر از سناریویی می دهد که قصد ندارد پس از سه ماه از بی وزیر ماندن این وزارت خانه کلیدی، خاتمه یاید و با گذشت بیش از دو ماه از سال تحصیلی دانشگاه ها، آن را صاحب سکان داری که مورد اعتماد نمایندگان مجلس باشد، کند.

تغییرات مهم در هیاهوی استیضاح فرجی دانا و بعد از آن سرپرستی نجفی بر این وزارت خانه، به خوبی پیش رفت(!) تا جایی که حتی استعفای نمایشی میلی منفرد هم مورد تایید نجفی قرار نگرفت.

به نظر می رسد روحانی از یک سو می خواهد به نمایندگان مجلس این نکته را گوشزد کند که هزینه استیضاح یکی از وزرایش – به هر دلیلی – این قدر بالاست که یک وزارت خانه مهم را آن هم در فصل آموزش و تحصیل سه ماه بدون وزیر بگذارد و از طرفی دیگر چراغ سبز او به اصلاح‌طلبان برای سپردن وزارت علوم به آنها همچنان روشن بماند حتی اگر بداند که کمتر از یک سوم مجلس به آنها اطمینان می کنند.

خسته کردن نمایندگان؛ آیا نمایندگان به گزینه حداقلی وزارت علوم رضایت می دهند؟!

گزینه اصلی هنوز در جیب حسن روحانی باقی مانده و این واقعیتی است که تحلیلگران از روزهای ابتدایی خانه نشین شدن فرجی دانا مطرح کردند. گزینه ای که هم مطلوب اصلاح طلبانی باشد که وزارت خانه های کلیدی دولت یازدهم را نتوانستند از آن خود کنند و هم بتواند ساختار وزارت علوم را بنا بر اعتقادات و روش های فرجی دانا چیدمان کند.

این گزینه قطعا با توجه به حساسیت های مجلس اصولگرا در روزهای ابتدایی عزل فرجی دانا نمی توانست به مجلس معرفی شود چون با توجه به جو موجود، احتمالا پس زده می‌شد.

گزینه اصلی باید پس از خسته کردن نمایندگان مجلس از سیکل معرفی چند گزینه ضعیف به آنها به عنوان گزینه بدلی رو شود تا علاوه بر اینکه مجلس را در یک چرخه بدون افق مشخص فرو برد، جامعه را هم در برابر مجلس قرار دهد و این پرسش را در برابر توده دانشگاهیان مطرح نماید که"این مجلس است که نمی خواهد وزارت علوم با وزیر باشد".

ایجاد پتانسیل فزاینده در بدنه اجتماعی اصلاح طلبان برای حضور در انتخابات مجلس سال آینده و تغییر آرایش مجلس و القای این نکته به آنها که صرفا ورود در انتخابات ریاست جمهوری نمی تواند به تمام خواسته ای آنها پاسخ مثبت دهد.

پنهان شدن ضعف های دولت در سایه هیاهوی سیاسی

دولت تدبیر و امید عمر 14 ماهه خود را با سودای امضای توافق هسته ای و به تبع آن گشایش های اقتصادی، گذارنده است، اما عدم توفیق در این دو زمینه، به دلیل و بهانه نیاز دارد؛ و چه بهانه ای بهتر از استیضاح یک وزیر و رای عدم اعتماد به دو گزینه بعدی آن؟

دعواهای سیاسی ذهن جامعه را به سمت مسائل حاشیه ای سوق می دهد و مسائل اصلی را ذیل آن قرار می دهد و به نوعی حواس مردم را از مطالبات اصلی دولت تدبیر پرت می کند.

مطالبات اقتصادی و گشایش های هسته ای که تا به حال به طور اثر گذار بر زندگی مردم ایران دیده نشده و هر روز نیز این سوال در ذهن مردم تداعی می شود که عقب نشینی های هسته ای این چهارده ماه، دقیقا چه خروجی و کدام منفعت برای کشور داشته است؟!