-
سه شنبه, ۱۴ مرداد ۱۳۹۳، ۰۱:۴۹ ب.ظ
-
۲۲۶
هشتم شوال سال ۱۳۴۴ پس از سلطهٔ دوبارهٔ ابن‌سعود، و تسلّط بر شهر مدینه در ماه رمضان همان سال شیخ عبدالله، قاضی‌القضات خود را از مکّه به مدینه اعزام داشتند تا موضوع تخریب مقابر موجود در مدینه را با علماء و سران این شهر مطرح و موافقت آن‌ها را ولو به صورت ظاهری جلب کند و بدین منظور جلسه‌ای تشکیل گردید.
شیخ عبدالله از حاضرین پرسید: «دربارهٔ تخریب این گنبدو بارگاه‌هاچه می‌گویید»؟ بسیاری از آن‌ها از ترس جان‌شان جواب ندادند، بعضی دیگر هم اظهار موافقت کردند.
وهّابی‌ها نیز مردم را با زور اسلحه جمع کرده و به سوی بقیع حرکت دادند و آن چه گنبد و ضریح در شهر مدینه و بیرون از شهر بود، ویران کردند.
از جملهٔ آن‌ها گنبد و بارگاه ائمهٔ بقیع (علیهم السّلام)، گنبدهای متعلّق به حضرت عبدالله(ع) و حضرت آمنه(س)، والدین پیامبر اسلام(ص)، قبر امّ البنین مادر ابوالفضل العباس(ع)، قبر حضرت اسماعیل پسر امام جعفر صادق(ع)و حرم دختران و همسران پیامبر اسلام و حرم حضرت ابراهیم فرزند پیامبر اسلام(ص) و گنبد مالک ابن انس و عثمان نیز تخریب گردید.
ضریح فولادی ائمه بقیع را که در اصفهان ساخته شده بود و بر قبور امام حسن بن علی(ع)، امام سجّاد(ع)، امام محمّد باقر(ع) و امام جعفر صادق(ع) قرار داشت از جای در آورده و بردند. وهابّیون از ترس عواقب کار خود، از تخریب حرم نبوی(ص) خودداری کردند.
این روز بعدها به نام یوم الهدم در حافظه تاریخ ثبت شد.
مریم 
