یک اتفاق بد برای سال فرهنگ!/ از خانم حاتمی تا مادر چاوز

یک اتفاق بد برای سال فرهنگ افتاده که حقیقتا نگران کننده است. این اتفاق بد خاص نام گذاری این سال است و در سال های گذشته هم سابقه نداشته است. پیش از این و سابقاً، اگر مدیران سیاسی و اقتصادی کشور اعتقادی به عنوان سال و سیاست های توصیه شده نداشتند، اتفاقی خاصی نمی افتد؛ نهایتاً کاری نمی کردند و متوقف می شدیم.
اما امسال ماجرا فرق می کند. توقفی در کار نیست. ماجرا عقب گرد است. چرا؟

مدیر برای حفظ قدرت، تن به هر ظاهر سازی می دهد. فرض کنید عنوان سال جهاد اقتصادی باشد و یا مدیریت جهادی. ساعت ها سخنرانی می کند و محیط تحت مدیریت خود را مملو از تابلوهای نفیس تزیینی با عنوان سال می کند و ده ها سمینار و همایش برگزار و یا شرکت می کند و بروشور و کتاب منتشر می سازد و به هر تقدیر، از قافله عقب نمی ماند. این دست کارها تنها اثرش حفظ قدرت است.

اما این داستان برای سال فرهنگ فرق می کند. ظاهرسازی مدیر در این سال اثرش تنها توقف نیست. نگران عقبگردها باید بود. از مهمترین مصایب سال فرهنگ، وجود مدیرانی است که این بار برای حفظ قدرت، دغدغه های فرهنگی پیدا کرده اند.

جامعه اَبَر ریاکار، جامعه ای است که مدیران آن چیزی را تبلیغ می کنند که در زندگی شخصی خود ذره ای به ان اعتقاد ندارند. جامعه ای که مدیران فرهنگی اش با کار فرهنگی، کاسبی می کنند و چرتکه می اندازند، مردمش چه رنگی خواهند گرفت؟ خدا نکند در پایان سال فرهنگ ریاکاری فرهنگی و ظاهرسازی دینی را ترویج کرده باشیم.

درود بر مدیری که در سال فرهنگ، ضدفرهنگ خود را تبلیغ می کند، اما با سال فرهنگ کاسبی نمی کند که از اولی بی فرهنگی در می آید و از دومی فرهنگ نفاق.

از خانم حاتمی تا مادر چاوز
ماجرای شیرین و کاریکاتورگونه ای است. عذرخواهی و توضیح خانم لیلا حاتمی از آنچه پیش آمد تقدیر آمیز است. غیر از این هم انتظاری نیست. فردی که به کشور و مردم خودش اعتقاد دارد، برای قوانین و ارزش های حاکم بر آن باید احترام قائل باشد. قصور و تقصیری هم بود، توضیح می دهد و اصلاح می کند. از خانم حاتمی نیز همین توقع می رفت و بیشتر هم انتظاری نیست؛ احترام به قوانین جمهوری اسلامی.

اما ماجرا وقتی شیرین و یا تلخ می شود که خاطرات سیاسی مردم زنده شود. رعایت قوانین و احترام به ارزشهای اسلامی باید در بالاترین سطح و از جایگاه حاکمیت و مسوولین باشد. هنوز خاطره احمدی نژاد و ماجرای مجلس ختم چاوز فراموش نشده است. آن روزها حجم اعتراضات بیش از مساله خانم حاتمی بود. نه اینکه رسانه ها تنها اعتراض کنند؛ پای برخی مراجع نیز وسط کشیده شد. آنروز عذرخواهی نمی خواست؟ احترام به قوانین و حرمت نهادن به ارزشهای اسلامی ضرورت نداشت؟ چرا کمتر دلواپس شدند؟

خانم حاتمی حرمت قانونی که شاید اعتقاد هم ندارد-شاید هم دارد- را بیش از مجری قانونی که حتماً به آن اعتقاد هم دارد، نگه داشت. اینجاست که محتسب را مردم اعتماد نمی کنند و ظاهرسازی ها رنگ غالب می گیرد.