ویژگی‌های نقد موردپسند روحانی چیست؟

روحانی در خصوص انتقادات اخیر از برنامه‌های دولت گفته است "این امری است که دولت نمی‌پسندد"، سوال اینجاست که دولت و رییس‌جمهور کدام نقد را می‌پسندند؟

روحانی در آیین افتتاحیه نمایشگاه کتاب گفت که "آنچه پسندیده نیست آنکه با پول مردم و با بیت‌المال مردم از دولتی که منتخب مردم است و با رأی اکثریت مردم فعالیت خود را آغاز کرده است، کسی بخواهد به جای نقد تخریب را پیشه گیرد، این امری است که دولت نمی‌پسندد، ما از همه می‌خواهیم با شناسنامه سخن بگویند، بگویند از کجا هستند، بگویند وابسته به کدام جناح هستند، با نام جناح خود سخن بگویند نه با نام ملت ایران، ملت ایران راهش روشن است، ملت ایران در عصر حاضر به دنبال آرامش است، ملت ایران به دنبال اعتدال است. ملت ایران به دنبال پیشرفت است."

رییس جمهور همچنین در گفتگوی تلویزیونی اخیر خود برچسب دیگری به منتقدان خود زد و گفت که "یکی از اهداف این تخریب‌ها این است که دولت را به حاشیه‌پردازی مشغول کنند و اینکه نگذارند دولت راه خود را ادامه دهد.

او همچنین ادامه داد "هنوز به مقطعی نرسیده‌ایم که لازم بدانم برای مردم توضیح دهم. ما از این مسائل عبور می‌کنیم ولی آنها می‌خواهند دولت را از مسیر خود خارج کنند."

اما شاید نقطه شروع این نوع ادبیات روحانی را بتوان به سه ماه قبل برگرداند. آنجا که صفت عجیب "کم سواد" را برای منتقدانش به کار برد و آنها را تلویحا "مواجب بگیر" دانست. روحانی گفته بود: "چرا فقط یک عده معدود کم سواد از جای خاص تغذیه می شوند باید از توافق ژنو حرف بزنند اما اساتید دانشگاه های ما خاموش اند و درباره این اتفاق بزرک بین المللی حرف نمی زنند؟؛ چرا با مردم همراه نمی‌شوید."

جالب اینجاست این برچسب های رییس جمهور به منتقدان درست در مقاطع حساس زمانی برای دولت – توافق ژنو و آغاز دور دوم هدفمندی یارانه ها و گرانی بنزین – به آنها اطلاق شده و کمی از بار انتقادات در این زمینه ها کاسته است!

با این وجود سوالی که جلب توجه می کند این است که اساسا رییس دولت تدبیر و امید کدام نقد با چه ویژگی هایی را قابل قبول که همواره از نقدهای منتقدان با عنوان تخریب یاد می کند؟

رییس جمهور به صراحت در خصوص انتقادات اخیر از برنامه های اقتصادی و سیاست خارجی دولت گفته است "این امری است که دولت نمی‌پسندد"، سوال اینجاست که دولت و رییس جمهور کدام نقد را می پسندند؟