-
سه شنبه, ۳۰ دی ۱۳۹۳، ۱۱:۱۴ ق.ظ
-
۱۳۰
ظریف که در جمع خبرنگاران در مترو سخن می گفت، درباره به‌نتیجه‌رسیدن مذاکرات هسته‌ای ایران و گروه ١+٥ تا پایان سال‌جاری گفت: «پیش‌بینی این‌کار سخت است، اما اطمینان دارم جمهوری‌اسلامی‌ایران با هدف به‌نتیجه‌رسیدن در مذاکرات و حفظ دستاوردهای علمی همزمان با تامین منافع ملی، وارد کار شده است. بنابراین اگر طرف مقابل آمادگی این کار را داشته باشد ما هم کاملا آماده‌ایم تا در بهمن‌ماه و در سالگرد پیروزی انقلاب‌اسلامی به نتیجه برسیم.»
او با بیان اینکه «معتقدم یک‌هفته هم برای رسیدن به توافق کافی است»، گفت: «چنانچه همه طرف‌ها به یک واقع‌بینی در این زمینه رسیده باشند که تحریم‌ها کارایی ندارد و برنامه هسته‌ای در ابعاد مختلف ادامه پیدا خواهد کرد.»
به گفته ظریف، «همه به این واقعیت رسیده‌اند که برنامه هسته‌ای ایران ادامه خواهد داشت و تحریم‌ها باید برداشته شود. از نظر من چهارماه زمان برای رسیدن به توافق کلی، کافی است اما چنانچه اراده نباشد چهار‌سال هم می‌تواند کافی نباشد. کمااینکه با نگاه غلط آمریکایی‌ها ١٠سال هم می‌تواند به طول انجامد.»
فارغ از اینکه ادعای ظریف برای رسیدن به توافق در سالگرد پیروزی انقلاب، تا چه اندازه واقعی یا صرفا یک خبر تبلیغاتی باشد، اظهارات بعدی او نشان می دهد که همه چیز برای رسیدن به توافق، بستگی به تغییر رویکرد آمریکا در قبال ایران دارد؛ رویکردی که خود ظریف بیش از هر کس دیگری می داند نه در یک سال و اندی گذشته بلکه در سی و چند سال اخیر بعد از پیروزی انقلاب اسلامی، تغییری نکرده است.
اینکه قرار باشد در سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی که ماهیتی ضدآمریکایی نیز داشت با کشورهای 5+1 و از جمله خود آمریکا به توافق برسیم، جای بسی سوال دارد.
بر فرض صحت اظهارات ظریف و به نتیجه رسیدن مذاکرات ایران و 5+1 در سالگرد پیروزی انقلاب، آیا این موضوع آروزی آمریکایی‌ها نیست؟
آیا آنها دنبال توافق دلخواه خود با ایران – چیزی شبیه به توافق پرحرف و حدیث ژنو – در سالگرد پیروزی انقلاب نیستند تا از این موضوع، یعنی توافق با ایران در سالگرد انقلاب اسلامی که در ضدیت کامل با سیاست های آمریکا قرار داشت، استفاده تبلیغاتی کنند.
آیا سالگرد پیروزی انقلاب که شعارهای مرگ بر آمریکا توسط ملت در آن به اوج می رسد، باید تبدیل به زمان توافق با آمریکا شود؟ این موضوع کدام طرف مذاکره را خوشحال خواهد کرد؟
